คอนติเนนทัลรุ่นแรก เดิมทีได้พัฒนาขึ้นเพื่อเป็นรถยนต์ส่วนบุคคลของ เอ็ดเซล ไบรอันท์ ฟอร์ด (อังกฤษ: Edsel Bryant Ford) ประธานคนที่ 2 ของบริษัทฟอร์ดมอเตอร์ ซึ่งใน ค.ศ. 1938 เอ็ดเซล ได้ให้หัวหน้านักออกแบบของบริษัท ชื่อ ยูจีน เกรกอรี (อังกฤษ: Eugene Gregorie) ได้ร่างแบบพาหนะรุ่นใหม่ขึ้นมาเพื่อให้เป็นรถส่วนบุคคลให้เอ็ดเซลนำไปใช้ในการท่องเที่ยวในช่วงวันพักร้อนของเขา เกรกอรีได้ออกแบบโดยนำต้นแบบมาจากรถรุ่น ลินคอล์น ซีเฟียร์ (อังกฤษ: Lincoln Zephyr) โดยดัดแปลงรายละเอียดในและนอกตัวรถ และเปลี่ยนรูปแบบเป็นรุ่นใหม่ที่ดูสง่างาม

ต้นปี ค.ศ. 1939 รถคันใหม่ได้ถูกผลิตขึ้น ทันช่วงวันพักร้อนของเอ็ดเซล เมื่อเอ็ดเซลนำไปใช้ในวันพักร้อนของเขากันเพื่อนๆ ก็พบว่า เพื่อนๆ และผู้คนมากมายให้ความสมใจ เอ็ดเซลจึงส่งโทรเลขกลับมาที่บริษัท ว่าเขาต้องการให้ผลิตรถแบบเดียวกับที่ผลิตให้เขาเพื่อการค้าขาย เมื่อทางบริษัทได้รับโทรเลขดังกล่าว ก็ไม่รีรอ เริ่มการผลิตทันที โดยรถรุ่นใหม่ที่ถูกผลิตขึ้นเป็นรถแบบผลิตด้วยมือ (Hand-Made) ไม่ใช่ผลิตด้วยเครื่องจักร ทำให้เป็นรถที่มีรายละเอียดประณีต สง่างาม แต่การผลิตจะช้า และทำให้ราคาแพง โดยในปี 1939 คอนติเนนทัลถูกผลิตขึ้นเพียง 24 คัน และในปี 1940 ผลิตได้เพียง 400 คัน จึงมีราคาแพงมาก แต่ก็สามารถขายได้ดี

ใน ค.ศ. 1939 สงครามโลกครั้งที่สอง อุบัติขึ้น ในช่วงแรก สหรัฐอเมริกาวางตัวเป็นกลาง ยังไม่เข้าร่วมรบ ทำให้ลินคอล์น ซึ่งเป็นบริษัทอเมริกัน สามารถดำเนินกิจการได้ตามปกติ แต่ใน ค.ศ. 1941 กองทัพญี่ปุ่น หนึ่งในแกนนำฝ่ายอักษะ ได้เข้าโจมตีฐานทัพเรือในอ่าวเพิร์ลฮาร์เบอร์ ซึ่งเป็นอาณาเขตของสหรัฐอเมริกา ทำให้สหรัฐฯ ต้องประกาศสงครามกับฝ่ายอักษะ โดยเข้าร่วมกับฝ่ายสัมพันธมิตร ทำให้อเมริกาเข้าสู่ภาวะสงคราม ลินคอล์นจึงต้องหยุดผลิตคอนติเนนทัลลงไปชั่วคราว แล้วมาผลิตใหม่อีกครั้งใน ค.ศ. 1946 หลังจากสงครามสิ้นสุดลง 1 ปี (ผลของสงคราม ฝ่ายสัมพันธมิตรเป็นฝ่ายชนะ)